“Als ik het even niet weet is hij er om mij die schop onder mijn kont te geven. Letterlijk en figuurlijk”
In april 2020 bezocht ik de mooie plek van Paard&Inspiratie in Waddinxveen. Daar mocht ik Lynn van der Rest een coachsessie laten ervaren met haar eigen paarden. Hieronder deelt ze haar verhaal.
“Eind 2018 ben ik mijn bedrijf Paard&Inspiratie gestart, maar het liep nog niet zoals ik zou willen. Het jaar 2020 zou in alle opzichten voor mij HET jaar worden, maar niets bleek minder waar. Daarom kwam op donderdag 16 april Nita bij ons langs om daar o.a. eens over te praten en een coachsessie met de paarden. Nita is een oud collega van mijn vader en ze was ook heel benieuwd naar onze locatie.
Nadat we een kopje koffie hadden gedronken was het tijd voor de coaching. We liepen naar de rijbak en Nita stelde voor om met mijn 2 jonge paarden en de oudste merrie te coachen wat ik een goed idee vond. De strenge coronaregels waren van kracht dus absoluut 1,5m afstand houden en geen aanrakingen. Even wennen voor beide, maar dat ging uiteindelijk vanzelf 🙂
Tja die kwam hard binnen want dat was nou juist het gene wat ik zo moeilijk vond en eigenlijk zowel zakelijk als privé nooit deed
De paarden scharrelde lekker door de bak en ik mocht ook mijn plek gaan vinden in de bak. Ik had mijn plekje gevonden en Nita begint mij vragen te stellen. Het antwoorden ging mij redelijk goed af en ik stond volgens mij wel goed daar. Toch vroeg Nita mij om eens te gaan verplaatsen en zodra ik dat deed kwam de oudere merrie resoluut op mij afgestapt en begint hevig tegen mijn linkerkant aan te schuren. Nita gaat hier op door en uiteindelijk is de conclusie ik mag mijn gevoel meer laten spreken. Tja die kwam hard binnen want dat was nou juist het gene wat ik zo moeilijk vond en eigenlijk zowel zakelijk als privé nooit deed.
Mijn ouders liepen ook rond op het terrein en die werden er direct bij gehaald als ‘representanten’ en werd het een familieopstelling met de paarden. Ieder van ons moest een eigen plek innemen in de bak en de paarden werden meteen onrustig. De oudere merrie en de jongere merrie duwde ons allemaal van ons plek af terwijl de jonge ruin constant naast mij bleef staan en mee bewoog in mijn bewegingen. Nita bewoog ons doormiddel van vragen die ze stelde door de bak tot we alle drie een plek hadden waarbij de jonge ruin zijn eigen weg ging en de twee merries ook rustig bleven.
Maar…. Nu voelde ik een onwijze onrust want ik stond best ver van mijn ouders vandaan. Dus ik ging wat dichterbij en hop de paarden kwamen weer in beweging… ze lieten mij duidelijk zien dat ik mijn gevoel meer mag laten spreken èn mijn eigen plek mag gaan innemen. Tja…
Ze lieten mij duidelijk zien dat ik mijn gevoel meer mag laten spreken èn mijn eigen plek mag gaan innemen
Nu kwamen de emoties omhoog want ik hecht erg veel waarde aan wat mijn ouders vinden van de dingen die ik doe. Hier zijn we flink op doorgegaan en toen gebeurde er iets wat ik nog steeds niet goed kan verklaren. De jonge ruin gaat tussen mij en mijn ouders in staan en blokkeert daarbij (hij is redelijk groot) het zicht dat mijn ouders hebben op mij. Bij mijn moeder gebeurde er op dat moment ook van alles en zelfs mijn vader kreeg het even zwaar.
Waar ik ook heen bewoog de ruin bleef het zicht blokkeren. Voor mij was het heel erg duidelijk ik mag in mijn eigen kracht gaan komen. Toen ik mij omdraaide met mijn blik vooruit mocht ik ervaren hoe het was om te staan en te voelen dat mijn ouders achter mij staan.
Als ik het even niet weet is hij er om mij die schop onder mijn kont te geven. Letterlijk en figuurlijk
We sloten de coaching af en kregen het advies om het even te laten bezinken en er met elkaar ook niet over te praten. Weken verstreken en mijn vriend zij op een avond: “Eh… wat is er gebeurd in de coaching? Want sindsdien ben je veel doelbewuster en stel je ook grenzen”. Ook ik merk tot op de dag van vandaag nog de positieve gevolgen van de coaching. Ondanks corona heb ik het eigenlijk best druk gehad met dingen die IK leuk vind en voel ik mij echt op mijn plek op het terrein.
En ja die jonge ruin is nog steeds mijn steun en toeverlaat en als ik het even niet weet is hij er om mij die schop onder mijn kont te geven. Letterlijk en figuurlijk ;)”
De diepte in met beide benen op de grond. Liefdevol confronterend en in verbinding met de natuur.
