Jong geïnitieerd en oud gedaan

Deze zomer kwam een mooie oudere dame (87) op initiatief van haar volwassen kleindochter mee naar de paarden. Ze wilde wel eens ervaren of de paarden haar misschien wat verlichting konden brengen. Het leven was vanaf haar jonge jaren zwaar geweest en ze had zichzelf behoorlijk weggecijferd. Hierdoor had ze een negatieve kijk op het leven gekregen. Door de negatieve gedachten kon ze het plezier niet zo goed meer ervaren.

Het is een zomerse dag en we settelen met wat hulp, kussentjes en een stoel onder de pruimenboom. Het gaat allemaal nog redelijk soepel, ondanks de kleine en grote leeftijdskwalen. Één van de paarden raakt meteen haar pijnlijke been aan, ze zegt: “Het lijkt alsof het zachter wordt.” Terwijl we samen in de de schaduw zijn deelt ze heftige ervaringen en indrukken van vroeger. Het hart wordt gelucht en de paarden staan om haar heen en geven bedding, zacht en aanwezig. Het lijkt alsof ze de last van haar overnemen en verlichten. Het duurt anderhalf uur en ze raakt bijna niet uitgepraat, geëmotioneerd geeft ze aan zich onwennig veilig te voelen.

Haar rugzak voelt veel lichter

Bij het afscheid geeft ze de paarden een knuffel. Voor dit moment doe ik de paarden het halster om, “Het zijn wel hele grote dieren”. En als we bij de paarden weglopen geeft deze dappere vrouw aan zich al een stuk lichter te voelen. Als ik haar twee weken later bel klinkt ze opgewekt en deelt ze met mij dat de negatieve gedachten zijn weggebleven. Met meteen als aanvulling dat als ze weer terugkomen ze zeker nog een keer naar de paarden komt. Haar rugzak voelt veel lichter en ze heeft meer energie.

Moedig vind ik deze vrouw die in deze fase van haar leven de dingen wil aankijken, om nog te genieten en om het niet door te geven aan de generaties na haar. Een diepe buiging lijkt me op zijn plek.

De diepte in met beide benen op de grond. Liefdevol confronterend en in verbinding met de natuur.